اهميت خودپنداره و تشريح نظريه هاي خود و خودپنداره

هدف از اين پايان نامه اهميت خودپنداره و تشريح نظريه هاي خود و خودپنداره مي باشد.

مارك و مايكل  (2013) معتقدند، يكي از اصول بهداشت رواني خودشناسي است. زيرا پندار فرد از شخصيت خود تا اندازه ي زيادي تصور او را نسبت به محيط اطرافش تعيين مي كند. خودپنداره اهميت زيادي در بهداشت روان فرد دارد زيرا درك خود، تعيين كننده ي تصور فرد راجع به محيطش مي باشد. اگر تصور از خود، مثبت و متعادل باشد، شخص داراي سلامت روان است و اگر تصور از خود، منفي و نامتعادل باشد، شخص از لحاظ رواني، سالم شناخته نمي شود. عبارت خودپنداره به عوامل ارزشمندي، همچون خشنودي از زندگي، علاقه به خود و خود ارزشمندي مرتبط است و به صورت مجموعه اي از گرايش ها به خود تعريف شده است، كه نگرش ها و رفتارهاي خود فرد را توصيف و ارزيابي مي كند. خودپنداره تحت تأثير عوامل متعددي، متحول مي شود. بازخورد ديگران به ويژه والدين، تعامل هاي اجتماعي، ارتباط كودك و زمينه هاي محيطي از جمله عواملي است كه مورد بحث بسياري از مؤلفان مي باشد (دان  و همكاران، 2009). 

به نظر مازلو در همه ي انسان ها تلاش يا گرايش فطري براي تحقق خود وجود دارد. به عقيده ي وي انگيزه ي آدمي به سبب نيازهاي مشترك و فطري است كه، در سلسله مراتبي از نيرومندترين تا ضعيف ترين نيازها قرار مي گيرد. اين نيازها عبارتند از: 1- نيازهاي جسماني يا فيزيولوژيكي؛ 2- نيازهاي ايمني؛ 3- نياز به محبت و احساس تعلق؛ 4- نياز به احترام؛ 5- نياز به تحقق خود كه به صورت نردباني پيش مي رود تا به پنجمين و نيرومندترين نياز يعني تحقق خود مي-رسد. به نظر مازلو خواستاران تحقق خود، نيازهاي سطح پايين ترشان را يعني نيازهاي جسماني، ايمني، محبت و احترام را برآورده ساخته اند. آن ها الگوي بلوغ، پختگي و سلامتند و با حداكثر استفاده از قابليت ها و توانايي-هايشان، خويشتن را تحقق مي بخشند.

اساس نظريه ي آدلر بر اين فرض استوار است كه انسان، در اصل بوسيله ي عوامل اجتماعي برانگيخته مي شودنه عوامل بيولوژيك. به عقيده ي وي ادراك فرد از خود و شيوه ي زندگي اش به علت وجود احساس حقارت، گاهي برايش ناكام كننده است. احساس حقارت، فرد را به تقويت خويشتن پنداري و تحقق نفس خويش وادار مي كند. تغيير در مقاصد و آگاهي هاي فرد، موجب تغيير در الگوهاي رفتاري گرديده و فرد با رها كردن يأس خود، اميدوار شده و خودپنداره ي مثبت را شكل مي دهد. نظريه شخصيت آدلر، ديدگاهي اجتماعي و غايت  نگر است كه انسان را موجودي خلاق، مسئول و در حال پيشرفت مي داند. عقيده ي زيربنايي اين نظام آن است كه رفتار، معمولا ندانسته به وسيله ي تلاش-هايي هدايت و كنترل مي شود كه درصدد جبران احساس حقارت هستند (پروين و جان، بدون سال؛ ترجمه ي محمد جعفر جوادي و پروين كديور، 1386: 148). 

فهرست مطالب
تعريف نظري خودپنداره
تعريف عملياتي خودپنداره
-    2-2-4- خودپنداره    2
2-2-4- 1- ماهيت خودپنداره    2
2-2-4-2-تاريخچه ي خودپنداره    5
2-2-4-3 علل پيدايش پديده خود و خودپنداره    7
2-2-4-4-تعريف خودپنداره    10
2-2-4-5-ديدگاههاي نظري در مورد خود و خودپنداره    15
2-2-4-5- 1- نظريه ي راجرز خود و خودپنداره    15
2-2-4-5-2-نظريه ي مازلو خود و خودپنداره    19
2-2-4-5-3-نظريه ي آدلر خود و خودپنداره     20
2-2-4-5-4-نظريه ي كوپراسميت خود و خودپنداره    21
2-2-4-5-5-نظريه ي آلپورت خود و خودپنداره    23
2-2-4-5-6-نظريه ي ويليام جيمز خود و خودپنداره    23
1)    خودپندارهي بنيادي     24
2)    خودپندارهي ناپايدار ( گذرا):    24
3)    خودپندارهي اجتماعي    25
4)    خودپندارهي آرماني    26
2-2-4-5-7-ديدگاه اسلام    28
2-2-4-5-8-ساير ديدگاهها    29
1)    ديدگاه اجتماعي    29
2)    ديدگاه شناختي    30
3)    ديدگاه شناختي اجتماعي    30
2-2-4-6- خودپنداره و عزت نفس    31
2-2-4-7- انواع خودپنداره    33
2-2-4-8- تفاوتهاي جنسي در تصوير بدني    36
2-2-4-9- عناصر خودپنداره    37
ساراسوت خودپنداره را داراي شش بعد زير ميداند:    38
2-2-4-10- تأثيرات خودپنداره بر رفتار    39
-    2-3- پيشينهي پژوهشي    41
2-3-1- تحقيقات انجام شده در خارج از كشور    41
2-3-2- تحقيقات انجام شده در داخل كشور    45

منابع و مآخذ
منابع فارسي    
منابع انگليسي